LEZING GAZA MONOLOGEN OP 4 MEI 20.30 UUR GAAT NIET DOOR
Hoewel we het vast van plan waren en ons al aan het voorbereiden, hebben we besloten om de GAZA-monologen NIET voor te lezen in het kader van de Dodenherdenking op 4 mei as.
We zijn we ons gaandeweg gaan realiseren dat deze keuze op dit moment te gevoelig ligt en we hebben geen enkele behoefte om olie op enig vuur te gooien.
We zouden graag iets doen na de officiele Herdenking op 4 mei, een literair moment waardoor de oorlogservaring dichterbij komt. Ja, we voelen ons aangesproken tot de verbreding en verdieping van de Dodenherdenking naar een 'Nooit Meer Oorlog' manifestatie, het is zo broodnodig! En ja, de WOII en de huidige oorlog in Gaza zijn hoe dan ook verweven met elkaar, zoals iedere nieuwe oorlog weer verweven is met een vorige en een volgende, ze roepen elkaar op. En natuurlijk, Israël-Hamas is een uiterst gecompliceerde en hete kwestie, dat is al jaren en jaren zo.
We zouden heel graag een stem geven aan Palestijnse jongeren die hun verhaal doen over leven onder bezetting en in een oorlog waar ze niets mee te maken hebben. Hun leven is extreem moeilijk en pijnlijk enkel omdat ze geboren zijn op een 'verkeerd moment' en op een 'verkeerde plek'.
En toch gaan we de GAZA-monologen op 4 mei niet voorlezen.
Naar ons idee is er onvoldoende vrije ruimte om deze levendige en belangrijke verhalen te laten horen voor wat ze zijn. Alles wat op dit moment over de oorlog in GAZA gezegd wordt, wordt steeds vaker met gekwetste en gekleurde oren gehoord en voedt grote emoties en weinig genuanceerde overtuigingen, daar willen we geen deel van uitmaken. We willen niet de kans lopen bij te dragen aan een gepolariseerde stemming zoals die in de media, de politiek, op straat, in de hoofden van veel mensen een weg zoekt. Liever nemen we even de tijd, volgen de ontwikkelingen en stellen voor nu een presentatie van de GAZA monologen uit, tot nader order. Met pijn in het hart kiezen we liever voor stilte.
DE KUNST VAN HET VERLIEZEN
Velen van ons rouwen om een verlies. Geliefden sterven, gezonde jaren gaan voorbij
en ook de periodes dat we onze kinderen om ons heen hadden, dat we van een baan
genoten of er nooit aan dachten dat we zouden kunnen scheiden van onze partner of
van ons thuisland. In de wetenschap hoe zwaar zo’n opgave kan zijn en met de
ervaring dat erover schrijven zoveel opluchting en verlichting kan geven, komt
Pauline graag met mensen in contact die daar samen met haar over willen schrijven.
Pauline heeft in allerlei omstandigheden geschreven, op diverse plekken, met jonge
en oudere mensen, gezonde en zieke, vakmensen en liefhebbers. Over ons leven en
over wat we ons ook maar kunnen verbeelden over dat leven, over de mensen om ons
heen, over onszelf.
Dood en verliezen is nooit ver weg in wat zij zelf schrijft en geschreven heeft. Niet
opzettelijk, maar omdat het deel is van haar leven en ze gelooft dat de kunst van
sterven en verliezen een essentiële kunst is die ons leven verruimt en verrijkt.
De meesten van ons hebben niet geleerd om te verliezen. Soms kunnen we er niet
over praten, soms kunnen we er niet over ophouden. Onze eigen stem vinden, een
eigen taal waarin dat wat bij ons rouwen hoort, wordt erkend en gezien, is een zachte
en geduldige weg om ons te verzoenen met de pijn.
Gezamenlijk schrijven stimuleert, maakt de stilte en concentratie dieper, verwarmt en
relativeert. Het gesprek met onszelf kan een gesprek met anderen worden.
Pauline is geen therapeute, ze is geen psychologe, geen coach, ze wil dit ook niet als
docente. Als ze al een deskundige is dan is het in het scheppen van een omgeving om
vrijuit te schrijven wat ons beroert, om onszelf een plezier te doen en misschien wat
wijzer te worden van onze eigen woorden. En verder is ze even deskundig als wie
dan ook als het gaat om rouw. Ze heeft (ook) familie verloren, vrienden, vertrouwen,
gezondheid, herinneringen en ook een keer een koffer... Verliezen, aan de dood of aan
het leven, ze weet ook niet hoe het moet.
Schrijven kan zo'n eenvoudige manier zijn om onszelf en elkaar te helpen met lichter
maken wat te zwaar is. Wat we schrijven hoeft nergens heen, het hoeft niets te
worden, we kunnen rustig klungelen en proberen, je kunt er gewoon bij huilen of bij
lachen, je bij vervelen of je opgetild voelen en plotseling jezelf of het leven net een
beetje helderder zien.
Pauline verheugt zich erop om zelf mee te schrijven en ook af en toe spontane tekst te
delen. Ze weet uit ervaring hoeveel je daar aan kunt hebben.
We beginnen met het organiseren van vier avonden. Bij voldoende belangstelling:
eerste bijeenkomst donderdag 7 maart, daarna 21 maart, 4 april en 18 april.
Aankomst 19.45 uur, 20.00 u. beginnen, afronden tussen 22.00 en 22.30 uur.
Je kunt je voor één avond inschrijven, maar ook voor meerdere of voor alle vier.
Er zal een warme kamer zijn, koffie, thee, koekjes en wijn, én inspirerende schrijfimpulsen, aandacht en nieuwsgierigheid. Er is plaats voor zes deelnemers per bijeenkomst. Voorlopig zonder kosten.
Aanmelden via mail kan hier maar je kunt Pauline ook bellen op 06 42029752